Hier schrijf ik blogs over wat ik mee maak als fotograaf in kwetsbare situaties als afscheidsfotograaf. Eén keer in de zoveel tijd heb ik de drang om mijn hoofd leeg te maken na het zien en voelen van vele emoties. Dan schrijf ik een stuk tekst wat ik op dat moment voel. Voor mij een stuk verwerking. Net als wandelen, en fotograferen van de natuur.
30 juni 2025
SURREALISME
​
Tijdens module 3 op de fotovakschool kregen we les over onder andere 'surrealistische kunst'. Dat is een kunststroming in de moderne kunst die grenzen tussen realiteit en droomwereld probeert te vervagen. Met o.a. ICM technieken ontdekten we een andere soort wereld. Iets waar ik voorheen totaal onbekend mee was, maar waar ik uiteindelijk veel plezier aan heb ondervonden.
​
'Het is een surrealistische situatie waarin we zitten', zei een vader laatst tegen me. 'Ik zou verdrietig moeten zijn, maar eigenlijk ben ik voorhaal heel erg trots'. Dat raakte me, wat was dit mooi verwoord. Ik was, en ben zo trots op alle ouders, alle siblings, op de opa's en de oma'. Op iedereen die me op hun meest kwetsbare moment toelaten in hun leven.
​
Van een klein, prachtig jong op de Nicu tot een baby van twee maanden die was gestorven aan wiegendood. Van een armpje en voetje wat voortkwam uit een curettage tot aan de kindje wat zo ontveld was dat ouders je verwachtingsvol aankeken of hun kleintje nog mooi op de foto kon. Gave kindjes, zeer kwetsbare kindjes. Kindjes van 12 weken zwangerschap tot aan voldragen kindjes. Van een lokale uitvaartondernemer die je foto 'gebruikt' tot aan socials profielen die direct worden aangepast wanneer je de foto's hebt verstuurd. De foto's waarin je getagd wordt, voor mij een stille manier van dankbaarheid. Het blijft een wereld die 'een beetje spannend' blijft.
​
Ondertussen ben ik bij heel veel gezinnen geweest. Veel afgetast, gelachen, geknuffeld, trots, dankbaarheid en zeker ook tranen. Het blijft natuurlijk bizar dat je overleden kinderen fotografeert. Maar dat is een klein onderdeel van wat je doet: je luistert naar het verhaal, soms ben je één van de zeer weinige mensen die het kindje ziet. Soms ben je uren bij een familie, wachtend tot tot het kindje overlijdt. Dat schept een band, een zeer diepe band in een zeer korte tijd.
Hoe bijzonder... en surrealistisch.